ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΣΑ ΠΟΤΑΜΟΥ
ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
Από την Σοφία Χατζή, Τετάρτη 18 Μαρτίου, 2018.
Κάποιοι – ακόμη και εντός της Εκκλησίας- αμφισβητούν την αγιότητα των τελευταίων Ρομάνοφ.
Κάθε φορά που γίνεται λόγος για το θέμα αυτό, η συζήτηση τίθεται πάνω σε λάθος βάση. Δυστυχώς, μας διαφεύγει το γεγονός ότι η αμφισβήτηση μίας αγιοκατάταξης ουσιαστικά συνιστά αμφισβήτηση της αγιοπνευματικής διάστασης των αποφάσεων της Εκκλησίας μας. Αν δηλαδή αμφιβάλλουμε για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ -η οποιωνδήποτε άλλων αγίων- γεγονός το οποίο σφράγισε η Εκκλησία με την εξουσία που της έδωσε ο Ίδιος ο Χριστός, τότε μπαίνουμε σε μία φοβερή προοπτική, όπου η ορθότητα κάθε απόφασης της Εκκλησίας -εννοείται σε συνοδικό πάντοτε επίπεδο- μπορεί να τεθεί στην υποκειμενική κρίση του κάθε ανθρώπου!
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αμέτρητα στοιχεία τα οποία μαρτυρούν για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων Ρομάνοφ, ωστόσο αυτό θα υποβίβαζε την συζήτηση και πάλι σε μία στείρα λογική διεργασία και θα μας εξομοίωνε με τους Ρωμαιοκαθολικούς, οι οποίοι κατά καιρούς μετανοιώνουν για την αναγνώριση της αγιότητας των «αγίων» τους και τους αποσύρουν από τα αγιολόγιά τους!
Υπάρχουν άλλοι άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας που έχουν δώσει μαρτυρία για τους Ρομάνοφ;
Μέσα στο βιβλίο, σε ειδικό παράρτημα, αλλά και μέσα στο κύριο σώμα του κειμένου, παρατίθενται επιλεγμένα αποσπάσματα ομιλιών η αναφορών από μεγάλους αγίους του 20ου αιώνος, οι οποίοι μίλησαν για την αγιότητα των βασιλομαρτύρων. Το έκαναν πολύ πριν η Εκκλησία μας αναγνωρίσει επίσημα την αγιότητα των Ρομάνοφ, δίνοντας μαρτυρία εν Πνεύματι και καθιστώντας φανερή την αλήθεια σχετικά με το πνευματικό μεγαλείο όχι μόνο της θυσίας, αλλά και της ζωής των βασιλομαρτύρων. Μεταξύ αυτών είναι ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, ο άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς και όσιοι πατέρες της Όπτινα. Ο όσιος Νεκτάριος της Όπτινα είπε χαρακτηριστικά για τον άγιο Νικόλαο: «Αυτός ο τσάρος θα γίνει μεγαλομάρτυς». Όσο για τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, κατέγραψε ένα όραμα που είχε το 1901, δέκα επτά δηλαδή χρόνια πριν το μαρτύριο των Ρομάνοφ. Στο όραμα αυτό, όπως αναφέρει ο άγιος Ιωάννης, ο τσάρος Νικόλαος «φορούσε έναν χρυσό σταυρό γύρω από τον λαιμό του και ψιθύριζε ήσυχα μια προσευχή. Έπειτα, μου είπε με δάκρυα: “Προσευχήσου για μένα, πάτερ Ιωάννη. Πες σε όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς ότι εγώ, ο τσάρος μάρτυρας, πέθανα ανδρείως για την πίστη μου στον Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία”».
Στον πρόλογο της έκδοσης ο Γέροντας Εφραίμ μιλάει για πνεύμα συγχωρήσεως. Προκύπτει αυτό από τα ίδια τα γραπτά των αγίων;
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο Γέροντας Εφραίμ αποδέχθηκε την πρόταση της Μονής να προλογίσει το έργο, διότι ο λόγος του αποτελεί σφραγίδα αγιοπατερικής αναγνώρισης, γεγονός το οποίο τιμά την έκδοση όλως ιδιαιτέρως. Στον πρόλογό του ο Γέροντας παραθέτει αποσπάσματα από προσωπικά γραπτά των αγίων, τα οποία περιλαμβάνονται στο βιβλίο, πάνω στα οποία κτίζει με πολύ όμορφο θεολογικό τρόπο τον λόγο του. Ο Γέροντας επέλεξε να χρησιμοποιήσει απόσπασμα από την προσευχή που βρέθηκε στο σημειωματάριο της Όλγας Ρομάνοφ μετά το μαρτύριό τους, όπου αναφέρονται τα εξής: «Χάρισέ µας δύναμη, ω Κύριε της δικαιοσύνης, να συγχωρούμε το κακό του πλησίον µας και να βαστάζουμε µέ την δική σου ταπείνωση τον σταυρό µας, τον τόσο βαρύ και αιματηρό … Πνεύσε υπερκόσμια δύναμη στα χείλη των δούλων σου, που βρίσκονται στα πρόθυρα του θανάτου, για να προσευχόμαστε µέ πραότητα για τους εχθρούς µας». Πραγματικά, μελετώντας κανείς τα ημερολόγια και την αλληλογραφία των βασιλομαρτύρων -ιδιαίτερα βέβαια κατά την τελευταία φάση της ζωής τους- συγκλονίζεται από την μεγάλη πίστη και παράδοσή τους στο θέλημα του Θεού.
Πως μπορεί να σκιαγραφηθεί συνοπτικά η προσωπικότητα του τελευταίου Τσάρου;
Ο βασιλομάρτυς τσάρος Νικόλαος Β΄, σύμφωνα με τα λόγια του παγκοσμίου φήμης ιστορικού Ντόμινικ Λίβεν, «δεν ήταν ανόητος. Ούτε καν πλησίαζε στο να είναι τόσο αδύναμος όπως κοινώς πιστεύεται. Τα διλήμματα της διακυβέρνησης της Ρωσσίας ήταν τεράστια και αντικρουόμενα, και ήταν μια ψευδαίσθηση η ιδέα ότι απλά με το να γίνει συνταγματικός μονάρχης θα μπορούσε να διατηρήσει την δυναστεία και την αυτοκρατορία του». Η διακυβέρνηση του Νικολάου Β΄ κοσμείται από μία σειρά θετικών αλμάτων άνευ προηγουμένου για την ιστορία της Ρωσσίας σε όλα τα επίπεδα. Ο ιστορικός ερευνητής Νίκολας Νίκολσον, στον επίλογο του βιβλίου, κάνει μία αναλυτική παρουσίαση της μεγάλης προόδου που γνώρισε η Ρωσσία κατά την διακυβέρνηση του Νικολάου Β΄. Την σημαντικότερη ίσως, όμως, μαρτυρία για την πραγματικότητα της πολιτική διάστασης του έργου του Νικολάου Β΄ την δίνει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Λέει χαρακτηριστικά: «Στις κυβερνήσεις των κρατών, όταν μεγάλα γεγονότα βρίσκονται σε εξέλιξη, ο ηγέτης του έθνους ‒όποιος και αν είναι‒ εκλαμβάνεται ως υπεύθυνος για τις αποτυχίες και δικαιώνεται από τις επιτυχίες. Ασχέτως του ποιος έκανε το έργο, ποιος οργάνωσε τον αγώνα, η μομφή η ο έπαινος ανήκει στην ανώτατη υπεύθυνη αρχή … Στην κορυφή, όπου όλα τα προβλήματα περιορίζονται σε ένα Ναι η ένα Όχι, όπου τα γεγονότα υπερβαίνουν τις ανθρώπινες δυνάμεις και όπου τα πάντα είναι ανεξιχνίαστα, αυτός ήταν [ο Νικόλαος] που έπρεπε να δώσει τις απαντήσεις. Η δική του λειτουργία ήταν αυτή της βελόνας μιας πυξίδας. Πόλεμος ή όχι πόλεμος; Προέλαση ή οπισθοχώρηση; Δεξιά ή αριστερά; Να εκδημοκρατισθεί ή να παραμείνει σταθερός; Να παραιτηθεί ή να επιμείνει; Αυτά ήταν τα πεδία μάχης του Νικολάου Β΄. Γιατί να μην απολάβει τιμές γι’ αυτά;».
Όσο για την πνευματική ζωή του Νικολάου Β΄, μεγαλύτερο ίσως εγκώμιο αποτελεί αυτή καθ’ αυτήν η κύρια κατηγορία που μέχρι σήμερα του προσάπτουν πολλοί δυτικοί ιστορικοί: η τελεία παράδοσή του στο θέλημα του Θεού. Ο άγιος Νικόλαος δήλωνε συχνά τα εξής: «Ποτέ δεν προετοιμάζομαι για το τι θα πω όταν θα μιλήσω δημοσίως, αλλά προσεύχομαι στον Θεό και λέω αυτά που έρχονται στον νου μου». Έλεγε επίσης: «Έχω την σταθερή, την απόλυτη πεποίθηση ότι τα πεπρωμένα της Ρωσσίας, εμένα του ιδίου και της οικογένειάς μου βρίσκονται στα χέρια του παντοδύναμου Θεού, ο οποίος με τοποθέτησε στην θέση που βρίσκομαι. Ό,τι και αν συμβεί, θα υποκλιθώ στο θέλημά Του». Αυτού του είδους οι δηλώσεις αποτελούν σκάνδαλο για τους ορθολογιστές κάθε εποχής. Εμείς, ωστόσο, ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε στα λόγια αυτά ένα μεγάλο ηγεμόνα, ο οποίος -όσο ελάχιστοι στην παγκόσμια ιστορία- έθεσε τον εαυτό του και την αποστολή του στην προοπτική του θείου θελήματος. Με τον τρόπο αυτόν, τόσο το έργο του όσο και ο ίδιος με την οικογένειά του δοξάστηκαν τελικά από τον Ίδιο τον Θεό.
Η μεγαλύτερη αρετή, όμως, του αγίου Νικολάου ήταν η συγχωρητικότητα και αυτών ακόμη των εχθρών του. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα σε μήνυμα που υπαγόρευσε στην κόρη του Όλγα, κατά την περίοδο της εξορίας της οικογένειας, και το οποίο αποτέλεσε την τελική του διαθήκη. Αναφέρει εκεί η Όλγα: «Ο πατέρας ζητά από όλους όσοι έμειναν πιστοί προς αυτόν … να μην πάρουν εκδίκηση εκ μέρους του. Έχει συγχωρέσει τους πάντες και προσεύχεται για όλους. Ούτε και για τον εαυτό τους να πάρουν εκδίκηση, αλλά να θυμούνται ότι το κακό που βρίσκεται τώρα στον κόσμο θα γίνει ακόμη πιο ισχυρό, και ότι δεν είναι το κακό το οποίο νικά το κακό αλλά η αγάπη».
Για την αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες ότι επηρεαζόταν από τον Ρασπούτιν με αρνητικό τρόπο. Ποια ήταν τελικά η Αλεξάνδρα και γιατί ανακηρύχθηκε αγία;
Η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα ήταν μία γυναίκα η οποία συνδύαζε στην προσωπικότητά της δύο πολύ σημαντικά στοιχεία: δυναμισμό και ευαισθησία. Αυτά τα δύο στοιχεία του χαρακτήρα της αποτέλεσαν την βάση για την πνευματική της πορεία προς τον αγιασμό, η οποία, όπως και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Ρομάνοφ, άρχισε πολύ πριν το μαρτύριό της. Το βάθος των πνευματικών εννοιών που συναντά κανείς διαβάζοντας τις επιστολές της είναι απίστευτα εντυπωσιακό. Γράφει, για παράδειγμα, σε επιστολή της: «Σύντομα έρχεται η άνοιξη να χαροποιήσει την καρδιά μας. Πρώτα η οδός του Σταυρού και έπειτα η χαρά και η ευτυχία … Η ζωή εδώ είναι ένα τίποτα ‒ η αιωνιότητα είναι τα πάντα και αυτό που κάνουμε είναι να ετοιμάζουμε τις ψυχές μας για την βασιλεία των ουρανών. Έτσι, τελικά τίποτα δεν είναι φοβερό. Και αν ακόμη πάρουν τα πάντα από μας, δεν μπορούν να πάρουν την ψυχή μας». Αυτά τα λόγια, ένα μικρό δείγμα από αυτά που παρουσιάζονται μέσα στο βιβλίο, είναι αρκετά για να αποκαλύψουν την πνευματική κατάσταση της αγίας Αλεξάνδρας.
Όσο για την σχέση της με τον Ρασπούτιν, αυτό αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο παρουσιάζεται αναλυτικά στο βιβλίο. Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι, ναι, η αγία Αλεξάνδρα πίστεψε στην αγιότητα του Ρασπούτιν. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι μεταξύ άλλων και ο ίδιος ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης αρχικά πίστεψε στην πνευματικότητα του Ρασπούτιν. Ο Ρασπούτιν αποτελεί ένα αίνιγμα για την ιστορία, που μάλλον ποτέ δεν θα εξιχνιαστεί πλήρως. Αυτό, όμως, που πρέπει να λεχθεί είναι ότι όπως για όλους τους αγίους της η Εκκλησία μας δεν επικαλείται το αλάθητο, έτσι και για την αγία Αλεξάνδρα. Το γεγονός ότι η Αλεξάνδρα ευλαβείτο τους λόγους και τις υποδείξεις του Ρασπούτιν δεν μειώνει καθόλου το πνευματικό της κύρος. Η Εκκλησία μας έχει πλήθος παραδειγμάτων στην ιστορία της, όπου μεγάλοι άγιοι υπέπεσαν σε μεγάλα σφάλματα και παρά ταύτα αυτό δεν μας εμποδίζει από το να τους τιμούμε με μεγάλη ευλάβεια. Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο για τους βασιλομάρτυρες, θα κατανοήσει πλήρως ότι το πνευματικό μεγαλείο της αγίας Αλεξάνδρας δεν μπορεί να επισκιαστεί καθόλου από την παρουσία του Ρασπούτιν στην ζωή της οικογένειας.
Ας γνωρίσουμε και τα παιδιά της οικογένειας.
Παραθέτουμε τα λόγια του πατρός Αθανασίου Μπελιάεφ, ο οποίος εξομολόγησε τα παιδιά το Πάσχα του 1917, όταν η οικογένεια βρισκόταν υπό κράτηση στα ανάκτορα του Αλεξάνδρου, στο Τσάρσκογιε Σελό: «Είθε ο Θεός να δώσει ώστε όλα τα παιδιά να είναι τέτοιας ηθικής ακεραιότητας, όπως τα παιδιά του πρώην τσάρου. Με εξέπληξε η τόση γλυκύτητα, ταπείνωση και υποταγή στο θέλημα των γονιών τους, η απόλυτη παράδοση στο θέλημα του Θεού, η αγνότητα της σκέψης τους και η τέλεια άγνοια της εμπαθούς και εφάμαρτης κοσμικής ακαθαρσίας. Ήμουν κατάπληκτος και τελείως αμήχανος: έπρεπε άραγε, ως εξομολόγος τους, να τους ρωτήσω για αμαρτίες οι οποίες πιθανώς να τους ήταν άγνωστες;».
Όσο για τον Αλέξιο, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από επιστολή της μητέρας του κατά την περίοδο που το παιδί διερχόταν το σοβαρότερο επεισόδιο με την υγεία του, κατά το οποίο γλίτωσε εκ θαύματος από τον θάνατο: «Ήταν φοβερές οι ώρες που περάσαμε, και σπάραζε η καρδιά μας να βλέπουμε το φοβερό του μαρτύριο. Έδειξε όμως αγγελική υπομονή και ποτέ δεν παραπονέθηκε για την αρρώστια του – έκανε μόνο τον σταυρό του και ικέτευε τον Θεό να τον βοηθήσει, στενάζοντας και βογκώντας από τους πόνους … Τον αφήσαμε δύο φορές να απολαύσει αυτήν την χαρά [της θείας μεταλήψεως] και καθώς ο ιερέας τον πλησίαζε με τα άχραντα μυστήρια, το καημένο λεπτοκαμωμένο μικρό του πρόσωπο, με τα μεγάλα βασανισμένα του μάτια, φωτίσθηκε από ευλογημένη χαρά».
Υπάρχουν μαρτυρίες από τους ανθρώπους που τους εκτέλεσαν; Τι λέγουν αυτοί; Ποιοι ήταν;
Όλες οι πληροφορίες για το μαρτύριο των βασιλομαρτύρων προέρχονται αποκλειστικά από τις μαρτυρίες των δολοφόνων τους. Όλοι αυτοί οι αιμοβόροι και άσπλαχνοι άνθρωποι θεωρούνταν ήρωες της επανάστασης και για χρόνια διηγούνταν το μεγάλο τους «κατόρθωμα» σε διάφορες εκδηλώσεις και επίσημες εμφανίσεις! Κάποιοι από αυτούς, όπως ο διοικητής Γιάκομπ Γιουρόφσκυ, στον οποίο ανατέθηκε το έργο της δολοφονίας, κατέγραψαν στα απομνημονεύματά τους τα γεγονότα του εγκλήματος. Γίνεται φανερό, όμως, από τα κείμενα αυτά, ότι στην προσπάθειά τους να μειώσουν την υπόληψη της αυτοκρατορικής οικογένειας δεν έβρισκαν τίποτα ουσιαστικό για να τους κατηγορήσουν. Οι διηγήσεις τους από την περίοδο διαμονής με την οικογένεια στο σπίτι Ιπάτιεφ, την τελευταία δηλαδή φυλακή των βασιλομαρτύρων όπου και δολοφονήθηκαν, αποκαλύπτουν άθελά τους ότι επρόκειτο ουσιαστικά για μία απλή και αγαπημένη οικογένεια. Τόση ήταν μάλιστα η έκπληξη κάποιων εκ των φρουρών όταν είδαν από κοντά την οικογένεια, που παρ’ όλο που ήταν δεδηλωμένοι αντιμοναρχικοί επαναστάτες, δεν δίστασαν να εκφράσουν ανοικτά την συμπάθειά τους. Κάποιοι μάλιστα αρνήθηκαν, τελικά, να λάβουν μέρος στην δολοφονία! Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα από αυτού του είδους τις μαρτυρίες: «Παρ’ όλο που ο Νικόλαος Αλεξάντροβιτς ήταν κύριος όλων εμάς των αγροτών και χωριατών, συμπεριφερόταν με έναν ήσυχο και σεμνό τρόπο, η διάθεσή του ήταν ευχάριστη, έκανε μικρά αστεία και ήταν φιλικός πέρα από το αναμενόμενο». Επίσης: «Μετά τις πρώτες ημέρες άλλαξε η γνώμη μας για την βασιλική οικογένεια. Δεν μπορούσαμε να συμβιβάσουμε αυτήν την εικόνα της οικογένειας [που βλέπαμε] με αυτήν που περιμέναμε ότι θα συναντούσαμε».
Ωστόσο, η πλειοψηφία των αδιστάκτων αυτών δολοφόνων μισούσε και αυτήν ακόμη την παρουσία της οικογένειας και φρόντιζαν να κάνουν εμφανές το μίσος τους με κάθε τρόπο. Ειδικά κατά την τελευταία περίοδο της φυλάκισής τους στο Αικατερίνμπουργκ, τα μέλη της βασιλικής οικογένειας υπέμειναν φοβερή ψυχολογική πίεση και μέγαλους εξευτελισμούς. Τελικά, όπως θα δουν οι αναγνώστες του βιβλίου, η όλη διαδικασία του μαρτυρίου της οικογένειας ήταν πραγματικά κάτι απίστευτα φρικτό. Οι δολοφόνοι συμπεριφέρθηκαν σαν άγρια θηρία, χωρίς να νοιώθουν το παραμικρό ίχνος οίκτου για τα ανυπεράσπιστα θύματά τους. Το τι συνέβη ήταν μία πραγματική σφαγή, ένα λουτρό αίματος, για το οποίο οι απάνθρωποι αυτοί «ήρωες» κόμπαζαν και δοξάζονταν επί δεκαετίες!
Πότε βρέθηκαν τα λείψανα των Ρομάνοφ; Πότε και πώς έγινε η αγιοκατάταξή τους;
Στις 30-31 Μαΐου του 1979, ο ερασιτέχνης ερευνητής Αλέξανδρος Αβντόνιν, έπειτα από πολυχρόνιες έρευνες και συλλογή αποδεικτικών στοιχείων, με την βοήθεια του κινηματογραφιστή Γκέλι Ρυάμποφ κατόρθωσαν να εντοπίσουν τον ομαδικό τάφο των εννέα θυμάτων. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένουν άλλα δέκα χρόνια, μέχρι την εποχή της Περεστρόικας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, για να ανακοινώσουν επίσημα την ανακάλυψή τους. Στις 29 Ιουλίου του 2007, μια ομάδα μελών της Στρατιωτικής και Ιστορικής Λέσχης του Αικατερίνμπουργκ κατάφερε να εντοπίσει και τον δεύτερο τάφο, όπου βρέθηκαν μέλη από τα κατατεμαχισμένα σώματα του Αλεξίου και μίας από τις μικρότερες αδελφές του. Πλήθη αναφορών θαυμάτων των βασιλομαρτύρων άρχισαν να εμφανίζονται ήδη από την πρώτη περίοδο μετά το μαρτύριό τους. Θεραπείες ασθενών, επανενώσεις διαλυμένων οικογενειών, μυροβλύζουσες και ευωδιάζουσες εικόνες, όλα μαρτυρούσαν την μεγάλη τους παρρησία ενώπιον του θρόνου του Θεού. Έτσι, η επίσημη αναγνώριση της αγιότητάς τους αναμενόταν με μεγάλο πόθο από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Πράγματι, η πρώτη πράξη αγιοκατάταξης της βασιλικής οικογένειας έγινε την 1η Νοεμβρίου του 1981 από την Υπερόριο Εκκλησία της Ρωσσίας και ακολούθησε η αντίστοιχη εκ μέρους του Πατριαρχείου της Ρωσσίας στις 15 Αυγούστου του 2000.