Η αλήθεια είναι ότι αν δεν επέμενε ο τετράχρονος γιος μου δεν θα το αγόραζα αυτό το βιβλίο. Με ρωτούσε βλέποντας το στο Βιβλιοπωλείο της Μονής: 《Ποιοι είναι αυτοί;Θέλω να μου το διαβάσεις!》 Τι να του έλεγα αφού λίγα ήξερα... 《Βασιλιάδες που τους σκότωσαν.》 Εμένα με ξένιζε η λέξη 《τσάρος》κι ό,τι στερεότυπα υπάρχουν μέσα μου για αυτή. Τον ίδιο όμως τον ενθουσίασε το εξώφυλλο και η ιστορία για βασιλιάδες που θυσιάζονται.... Κι είχε δίκαιο το παιδί τελικά. Αυτοί οι άνθρωποι μέσα στα πιο μικρά της καθημερινότητας τους δείχνουν πώς μπορείς να κτίσεις με αγάπη, θυσία κι απλότητα την οικογένειά σου.Ο δεσμοί μεταξύ τους ήταν τόσο στενοί και απέριττοι που θες να καταφέρεις να τους μοιάσεις. Παρά τις απολαύσεις που μπορούσαν να έχουν ως τσαρική οικογένεια, κέντρο της ζωής τους ήταν ο Χριστός και δύναμή τους η ένωση μαζί Του. Ζούσαν λιτά ως βασιλείς και αυτό που τους γέμιζε ήταν η αγάπη του ενός για τον άλλο και η κοινή συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας. Αλλά και στη συνέχεια η ζωή τους στην αιχμαλωσία είναι ένας συνεχής αγώνας, ένας ύμνος στην αγάπη και μια συνεχής δοξολογία προς στον Θεό. Πραγματικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι πίσω από τα διαμάντια και τα πλούτη θα υπήρχαν αληθινά, αιώνια διαμάντια αγιότητας! Ας είναι βοήθειά μας και παράδειγμα προς μίμηση η μεταξύ τους επικοινωνία κι αγάπη. Σε ευχαριστώ, γιε μου. Ευχαριστούμε για το δώρο αυτό, αδελφοί της Μονής Τιμίου Προδρόμου.Να εύχεσθε...