Για την Ορθόδοξη Εκκλησία ο Χριστός είναι ο Βασιλεύς και Θεός. Ας θυμηθούμε ότι πριν το Βάπτισμα ο κατηχούμενος αποτάσσεται τον Σατανά τρεις φορές, έπειτα συντάσσεται με τον Χριστό τρεις φορές και στην συνέχεια ο ιερέας τον ρωτά: «Καὶ πιστεύεις Αὐτῷ [τῷ Χριστῷ];». Ο κατηχούμενος αποκρίνεται: «Πιστεύω Αὐτῷ ὡς Βασιλεῖ καὶ Θεῷ» και ακολούθως αναγιγνώσκει το Σύμβολο της Πίστεως. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν βλέπει καμία αντίφαση μεταξύ του βασιλικού αξιώματος και της πραότητας και δεν θεωρεί ότι η πραότητα είναι συνώνυμη με την αδυναμία. Ο Ίδιος ο Βασιλεύς και Θεός, ο Κύριός μας Ιησούς, «διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα» (Ησ. 53:7-8). Συνεπώς, η Εκκλησία μπορεί να έχει τέλεια εις βάθος γνώση του μάρτυρός της, του αγίου βασιλομάρτυρος Νικολάου, ο οποίος έφερε τον βαρύ του σταυρό ως τσάρος της Ρωσσίας. Θεωρήθηκε “αδύνατος” από αυτούς που δεν είναι μυημένοι στο μυστήριο του Χριστού, αλλά η Ορθόδοξη Εκκλησία γνωρίζει ότι «ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη»: η “αδυναμία” του αγίου βασιλομάρτυρος Νικολάου συνιστούσε δύναμη εκτός των ορίων του παρόντος κόσμου· και αυτό είναι το μεγαλείο του αντινομικού χαρακτήρα της Ορθοδοξίας, ο οποίος ενσαρκώνεται στα πρόσωπα των αγίων της!
